در يك بازي تلويزيوني، مجري به شركت كننده ميگويد:
كه شما سه درب با شماره هاي 1، 2 و3 را در مقابل داريد. پشت يكي از اين دربها يك اتوموبيل پژوه 206 است و دو درب ديگر پوچ هستند. يكي از دربها را انتخاب كنيد. اگر پشت دربي كه انتخاب كرديد خودرو بود شما برنده خودرو خواهيد بود.
شركت كننده يكي از دربهاي را (مثلا 2) انتخاب ميكند. بعد از انتخاب شركت كننده مجري يكي از دو درب ديگر (مثلا 3) را پوچ ميكند و از شركت كننده مي پرسد كه آيا حاضر است دري را كه انتخاب كرده است (يعني درب 2) با دري كه هنوز باز نشده است (درب 1) عوض كند.
۳ نظر:
I have not yet seen how this can be solved by epistemic logic, honestly, I am not much familiar with this kind of logic. But , as far as I remember, we can prove using probability that , to our consternation, the second choice would be indeed much better.
همان‌طور که در کلاس اشاره کردم، تعریف دقیق رفتار مجری در این مساله بسیار مهم است.
از ویکی‌پدیا:
In some versions of the Monty Hall problem, the host's behavior is not fully specified. For example, the version published in Parade in 1990 did not specifically state that the host would always open another door, or always offer a choice to switch, or even never open the door revealing the car. Without specifying these rules, the player does not have enough information to conclude that switching will be successful two-thirds of the time.
لینک مقاله‌ی اصلی:
http://129.3.20.41/eps/exp/papers/9906/9906001.html
برای مثال نکته‌ای جالب در حالتی اتفاق می‌افته که مجری اختیار کامل در تصمیم‌گیری داره:
سطح صفر - رفتار بدیهی: اگر جایزه پشت در بود، اجازه‌ی تعویض می‌دهد، در غیر این صورت خیر.
پس شرکت‌کننده نباید انتخاب خود را عوض کند. حال مجری با این فرض در نظر می‌گیرد،
سطح یک: در هر صورت اجازه‌ی تعویض دهد.
حال شرکت‌کننده تصمیم می‌گیرد که از شانس ۲/۳ استفاده کند.
سطح دو: مجری تصمیم می‌گیرد که مانند سطح صفر رفتار کند.
و این دنباله ادامه پیدا می‌کند.
بعضی از دوستان به این دنباله است «سطح IQ» را داده‌اند، که نشان می‌دهد بازیکن تا چه مرحله‌ای را پیش‌بینی کرده است.
بهنام جان, از اینکه موضوع رو دنبال کردی ممنونم.
ارسال یک نظر